Odważny umysł: Doceniam niedocenione

Witam, witam. Z racji tego, że pula mojego wolnego czasu jest ograniczona do minimum nie mam nawet momentu, by napisać do WAS. Jednak zmiany dzisiejszych planów pozwoliły mi wreszcie usiąść przed komputerem i odpalić bloggera. Jestem więc, żyję, mam się całkiem nieźle i zabieram się do nadrabiania postowych zaległości, bo tak być nie może. Zapraszam, zaczynamy!

Wiecie co? Stwierdziłam, że pisanie notek na blogu jest całkiem nie dla mnie. Dlaczego? Bo jestem brzydka i nie mam talentu, moje nogi, które nie są patykami mi na to nie pozwalają. Tak w ogóle to nie mam na to czasu i nie chce mi się ciągle robić nowych zdjęć, bo mnie to nudzi. Mam za mało ubrań, by w każdym poście paradować czymś innym, a moja cera pozostawia wiele do życzenia. W sumie to mam też brzydkie, rzadkie włosy, które nie są takie jakbym chciała- piękne, długie, gęste i grube. Moi przyjaciele w ogóle mnie nie wspierają, a ja tego potrzebuję, bo jestem przecież najważniejsza. Rodzice? Szkoda gadać. Idealnym określeniem mojego życia jest wyraz PORAŻKA. To tyle. 

Kłamałam, spokojnie. Wcale tak nie jest, choć przyznam się, że parę razy zdarzyło mi się pomyśleć w ten sposób. Oczywiście nie aż tak, bo ten cały łańcuszek żalu jest prześmiewczą wersją mnie w chwili, gdy coś mi się nie udaje. O tak! Mnie też się nie udaje, ale to nic. Tak musi być, dla równowagi, wzmocnienia charakteru, uodpornienia, ale o tym może innym razem.
Skupmy się na nas. Tak, to całkiem ok w tym wieku, bo szukamy siebie w tym całym ujednoliceniu wszystkiego. Pomyślmy trochę inaczej niż zwykle, zwróćmy uwagę na to ile mamy, bo to jest ważne. Zastanówmy się ile dane jest nam w chwili, gdy jesteśmy zdrowi i mamy kochających bliskich. Nic nie jest ważniejsze, bo dzięki temu można iść coraz wyżej po stromych schodach, których poręcz w postaci miłości i troski ratuje nas przed boleśniejszym, niż myślimy upadkiem.

Naprawdę nie jesteśmy aż tak fatalni jak myślimy. Powiem lepiej, w gruncie rzeczy to jeśli się trochę postaramy to nawet możemy się zaakceptować i uznać za kogoś całkiem ciekawego i wartościowego. Jak mówię (piszę), wystarczy trochę chęci i to wszystko. Także głowa do góry, doceńmy to co los podał nam na tacy i gońmy do przodu z celami wypisanymi na czole, bo nikt nie lubi, gdy nasze marzenia spełniają się innym. Damy radę, bo jak nie my to kto?

Trzymajcie się,