disability

Witam was po mojej superhipermegaogromnej nieobecności! Minęły prawie dwa tygodnie od ostatniego napisania, a u mnie tyle się działo. Może od początku... Pisząc do was o tym jaka to ta anonimowość jest okropna i jak i w ogóle jak mnie to denerwuje byłam w połowie drogi do Bochni, w której odbywał się festiwal "Integracja malowana dźwiękiem". Miałam przyjemność brać w nim udział już po raz drugi, a moim "instruktorem" był sam Mateusz Ziółko! Ahh... Jest co wspominać :) Jeśli ktoś jest zainteresowany moim występem proszę o prywatny kontakt, wszystko znajdziecie w zakładce "kontakt".

Jeden z gorszych tematów, ja wiem i to jeszcze na młodzieżowym blogu, który ma być pusty, bo to przecież

 nastolatki. Należy przełamać stereotypy i skupić się na tym, co mam wam do przekazania.

Czy kiedykolwiek zetknęliście się z mniejszą lub większą niepełnosprawnością? Szczerze, ja po raz pierwszy miałam z nią kontakt dopiero w zeszłym roku na wymienionym wcześniej festiwalu. Pierwsze uczucie? O Boże! Tak ogromne ciepło, że chyba nikt nie doświadczający owego zjawiska tego nie pojmie. A jak zachować się w stosunku do takich osób? Tak samo jak w stosunku do koleżanki, czy siostry. No może nieco troskliwiej... :)

Osobiście nawet przez myśl nie przeszło mi, aby uważać takie osoby za odmieńców czy dziwolągów, ale to może kwestia wychowania. Przecież oni są jak każdy, ja i ty.                                                                                                                      Niektórzy mają ogromny problem, aby współpracować z takimi ludźmi, a ja wręcz przeciwnie, to właśnie oni ładują moje akumulatory do pełna. Bochnia jest miejscem, gdzie mogę odpocząć od nudnej normalności. Właśnie tam staramy się wytłumaczyć wam wszystkim, że w muzyce każdy jest równy. Nie ma lepszych, ani gorszych, bo pasja łączy małych, dużych, biednych, bogatych i wszystkich dookoła, których zapomniałam wymienić.A wiecie co jest najlepsze? Widzieć radość w ich oczach, że wreszcie mogą robić to co kochają i nikt z zwyczajnej troski im tego nie zabrania. Gorąco zachęcam was do spróbowania swoich sił w podobnych przedsięwzięciach.

Nie mam zamiaru was przekonywać do swoich racji na temat niepełnosprawności, bo wiem, że każdy ma prawo mieć swoje zdanie. Mam nadzieję jednak, że skłoniło was to do głębszych rozważań, bo jest to jeden z trudniejszych tematów. Nigdy nie spotkałam się o wzmiankach na żadnym blogu na jego temat, a myślę, że warto, bo z takimi rzeczami mamy obcowanie każdego dnia... 

Jakie jest wasze zdanie? Udało wam się dotrwać do końca postu?