Odważny umysł: Wiem, czego chcę

Cześć, mamy piątek, a ja przychodzę do was ze świeżutkim postem. Post miał pojawić się już wczoraj, ale stwierdziłam, że jeszcze go dopracuję i wstawię dopiero wtedy, kiedy wszystko będzie na tip top i uznam go za dobry i całkiem interesujący. Sama byłam ciekawa jak pójdzie mi w tej serii, ale wydaje mi się, że nie wyszło tak źle jak na pierwszy raz i wam też mój tekst przypadnie do gustu.No to (rozpoczęcie zdania od "no to" jakie to było poprawne...) zapraszam do czytania, zaczynamy!

Każdego w życiu dopada okres, w którym zdaje sobie sprawę, że po coś się urodził i musi coś wreszcie osiągnąć. To naturalne, że chcemy być zapamiętani, a najlepiej za coś, z czego sami będziemy dumni. Kiedy już nastąpi ta przełomowa chwila każdy zaczyna zastanawiać się czego chce od życia. Tutaj zaczynają się kłopoty... Momentem , który zdecydowanie ułatwi wam sprawę jest przypadkowe odkrycie talentu. Jeśli jednak to zjawisko nie nastąpi wasze wnętrze mówi, że chyba się do niczego nie nadajecie, co jest kompletną BZDURĄ.

To jeszcze nie koniec, czytajcie dalej!>>>

Co robić gdy ukryty talent jeszcze nam się nie objawił, a my czujemy, że to nasz czas i należy zacząć coś ze sobą robić? Słuchać przede wszystkim siebie, a nie innych. Kto zna nas najlepiej? Oczywiście, że my sami, także czas start moi drodzy. Od zera do bohatera. Może tym stwierdzeniem was zdziwię/zaskoczę, ale nasza pula minut jest ograniczona, wiec należy spiąć tyłek i zacząć coś ze sobą robić. Nie należy poddawać się, gdy za pierwszym razem coś nam nie wyjdzie. 
Przykład kolokwialny, ale podaję go zawsze podczas podobnych rozmów z przyjaciółmi. Zbigniew Religa nie za pierwszym razem dokonał udanej transplantacji serca. Nie poddał się i w końcu osiągał zamierzony cel, nie było to ani za pierwszym, ani za trzecim razem. We wszystkim pomógł mu upór i wiara w swoje umiejętności.

Musicie nauczyć się wyrażać swoją opinię, wiedzieć czego chcecie, bo mówiąc prosto ZGINIECIE w tym świecie. Nie mówię, że od razu macie rzucać się na głęboką wodę i męczyć się rok, a następnie stracić zapał, bo wam nie wyszło. Do sukcesu brniemy długo i najczęściej spotykamy na swojej drodze tysiąc problemów, które sprawiają, że jest nam jeszcze ciężej. Jeśli jest trudno, to znaczy, że idziecie w dobrą stronę.
Zdarzają się przypadki szczęśliwców, którzy nie robiąc nic żyją w luksusach i czują się z tym świetnie. Pewnie, można i tak, ale tylko ciężkiej pracy i samozaparciu osiągnięcie swój własny sukces. Zostańcie panami własnego losu. Żyjcie, a nie istniejcie, spełniajcie marzenia, szukajcie nowych pasji, rozwijajcie się i przede wszystkim WIEDZCIE CZEGO CHCECIE. To zdecydowanie ułatwi wam drogę do sukcesu, który na pewno nastąpi, nie jutro, ale kiedyś tak.
Mam nadzieję, że wasz upór doprowadzi was do wyznaczonych celów, pamiętajcie, że bez pracy nie ma kołaczy. Trzymam za was kciuki, a wy trzymajcie je za mnie i Emilę, bo czemu nie. Każdy ma jakieś zadania do spełnienia, my też.
Trzymajcie się,