Płynę pod prąd: Jesteś inną, wariatką.

Thirty Second To Mars- Go Or Die

Czy masz swoje pasje? Chcesz się w czymś realizować? Myślałeś nad tym co tak naprawdę Cię kręci? Nie? Może chciałeś spróbować kiedyś czegoś nowego, nieznanego, niepowszechnego, innego. Zrobiłeś to? Przez swoje całe życie ludzie stoją w miejscu i zastanawiają się co im wolno, tracąc przy tym czas na prawdziwe korzystanie z życia. Nakręcają żałosną szopkę o tym co wypada, kategoryzując przy tym każdego i starają się upchnąć nas do klatek, gdzie będziemy tańczyć tak jak nam zagrają. Każdy boi się wychylić, odstawać od normy, by tylko nie stracić na level'u swojej fajności budowanej na kłamstwie i udawaniu. Każdego dnia cała masa ludzi wstaje rano, myje zęby, ubiera się i zanim przekręci klucz w drzwiach wyjmuje z dolnej szuflady swojego biurka maskę, którą bez wahania wkłada na twarz. Każdy z nas, sąsiedzi, znajomi, rodzina, Ty i ja zastanawiamy się dziesięć razy zanim coś powiemy i zachowamy się w odpowiedni sposób. Ludzie oceniani są po kolorze włosów, skóry i zawartości portfela. Żyjemy w XXI wieku, a zachowujemy się, jakby czas się uwsteczniał.

>>Przeczytasz to?>>

Ola powiedziała mi, że język jest prywatny i nie powinnam go wstawiać na bloga. Ludzie na to zareagują negatywnie, nie chcą oglądać bezczelnych min i środkowego palca na pulpicie. Oczerniamy każdego na prawo i lewo, tak, tak właśnie MY. Nie jesteśmy w stanie spojrzeć na siebie, bo cały ten czas kiedy byśmy mogli to zrobić przeznaczamy na paniczne rozglądanie się na boki. Co powinno nas interesować zdanie pani Basi z warzywniaka? Oh, nic. Sama dziś zachowałam się jak dureń mówiąc do taty -No są tu jacyś ludzie, narobimy sobie najwyżej wiochy.- kiedy poszłam na plażę robić zdjęcia. Serio, Emila, serio? Dlaczego tak bardzo boimy się zawalczyć o swoje i czuć się szczęśliwym? Dlaczego kiedy mi podobają się kolczyki i tatuaże nie mogę ich mieć, bo moi rodzice ich nie akceptują? Czy to nie powinno być tak, że robimy to, co nas uszczęśliwia? To chory system i nie potrafię tego zrozumieć.

Szczerze powiedziawszy, to zastanawia mnie jedna sprawa. Dlaczego ludzie ograniczają nas w naszym własnym szczęściu?  Nie chcemy realizować samych siebie, bo do przypakowanego koksa nie pasuje praca cukiernika. No jasne, niech zostanie lepiej kolejnym z miliona-kiepskich w swym fachu-mechaników (no, bo tak wypada!) i zabije rodzinę jadącą samochodem prosto z warsztatu, bo źle przykręcił koło. Ostatnim posiłkiem tej rodziny niech będą kremówki, zresztą całkiem niesmaczne, bo spod ręki chuderlaka, zapaleńca samochodowego, kręcącego ciastka w piekarni za rogiem. Te wszystkie ściskomózgi boją się wystawić nosa zza kołdry i idą przez życie w równym rzędzie i wypucowanych bucikach. Wszyscy boją się inności. 

A czym w ogóle jest ta inność?

Chcecie może definicji? Inność to w moim mniemaniu bycie szczęśliwym takim właśnie, jakim chce się być. Realizowanie się w dziedzinach, które uznawane są za głupie, mało ambitne i w jakikolwiek, chociaż najmniejszy sposób odbiegają od utartych schematów. Wiecie dlaczego pod tym postem będzie pięć na nie 250 komentarzy? Bo ludzie nie lubią słuchać prawdy o nich. Nie chcą, by ich odkrywano i wolą iść z klapkami na oczach przez życie. Ja nie mam zamiaru taka być. Może moja rodzina nie będzie dumna z dziewczyny, która gada przed kamerą na jutubie, ma kolczyki na twarzy i ciało w tatuażach. Może nie będzie im się podobać to, że zamiast iść porządnie na studia dzienne, będę chciała uczyć się zaocznie i rozkręcać swój własny biznes czy pracować dorywczo. Mam wielką nadzieję, że kochają mnie za to jaka jestem i co sobą reprezentuję, a nie za to jak wyglądam. Może i nie będą mieli córki jak każdy ich znajomy-w spódniczce, koszulce polo, chłopakiem z dobrego domu i stałą pracą za biurkiem. Nie będę mieć idealnej skóry, dużego biustu i włosów w kolorze blond, a na was nie będę spoglądać spod gęstych rzęs i niebieską oprawą oczu. Jestem jaka jestem i mam swoje zajawki, które nieco różnią się od zainteresowań innych. Możecie mnie olać i się śmiać-wszyscy-ale ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. Mamy jedno życie i pieron wie, czy po nim będzie cokolwiek innego. Nie pozwólmy się zakłuwać w kajdanki, robiąc wszystko pod czyjeś dyktando. Jestem dumna z tego, że mam bloga i mam nadzieję, że będę dumna i z mojego kanału. To czy polubicie mnie taką, zależy od was. 

Cześć, jestem Emilia Pazur i  zapraszam was na post, w którym nie powiem tego, co chcecie usłyszeć. Nigdy nie będę inna ale zawsze będę inną.