Niewerbalnie: Przyzwyczajenie, rutyna czy już nawyk?

Dni lecą jeden za drugim, jakby przez palce. Mechanicznie z dnia na dzień wstaje, myję zęby, twarz, jem i idę do szkoły. Co więcej nawet codziennie mrugam i oddycham i to jeszcze przy tym się nie męcząc. Moje serce bije, a w żyłach płynie ciepła krew. Ogólnie można powiedzieć-żyję. I to nie byle jak. Profeska zawsze jest, nie ma lipy-wiecie. Wracając do tej rutyny i dnia. Czas. Czas to pieniądz. Ludzie lubić pieniądz. Emi też lubić. Kto nie lubić? Ganiamy za nim właśnie tego każdego, szarego dnia zachowując się jak roboty, zatracając ludzkie odruchy-współczucie, troska, miłość, empatia, opieka-nie ma. Zastąpiły je nostalgia, powściągliwość, zabieganie, punktualność i precyzja. Ponurość ogólnie rzecz biorąc. Świat, a my na nim zatracamy się w codziennych rutynach zapominając o małych rzeczach i prostym uśmiechu. 

  Każde rzeczy, które są na pozór tak proste i zwyczajne zanikają pod wpływem stresu i zmartwień. I kurcze szkoda. Nawet wielka. Żyjemy już praktycznie jak w nawyku-zwyczajnie i nikt nie chce iść na odwyk. Większość stara się raczej nie odbiegać od norm i trzymać się jako takich przepisów i kanonów wyglądu i zachowań, by nie zostać ocenionym. Życie w wiecznym strachu przed krytyką nie jest płodną jabłonią. Jeśli boimy się czegoś naturalnego, nigdy nie zaznamy wyzwolenia.

  Prawda jest taka, jak głosi Pani powyżej. Jeśli nie otworzymy swojej złotej klatki, wynurzając z niej nosa, nie nabierzemy wiatru w skrzydła. Zauważcie, że kiedy powiemy komuś coś mądrego, ujawnimy swoją inteligentną i obeznaną stronę i przybierzemy ją w ozdobne piórka, ludzie zaczną się śmiać. Świadczy to na ogół o prostocie ich umysłów i nie skomplikowaniu. A ja lubię zagmatwanych ludzi, z tajemnicą i ironią w głosie. Lubię też osoby inteligentniejsze ode mnie, bo są trudnym orzechem do zgryzienia i zagadką. Przebywając w towarzystwie "odmiennych" można się wiele nauczyć, często o nas samych. I kiedy dojdziemy do punktu, gdzie poznamy się na sobie zostanie przed nami zadane pytanie co? i po co? coś robimy będziemy musieli sami sobie na nie odpowiedzieć. Nie sztuką jest bowiem tworzyć dla ludzi mądrych, bo cię od głupców wyśmieją. Sztuką jest tworzyć dla prostych, by otwierać ich umysły. 

  Wysuwając wnioski z moich filozofii podkładam je wam na tacy, co byście mieli miły posiłek. Rutynowe myślenie i schematy powtarzane od dziada pradziada może i były dobre ale wszytko co dobre kiedyś się kończy. Porzuciłam więc mój rutynowy nawyk przyzwyczajania się do prostoliniowego myślenia i zastanowiłam się nad kilkoma sprawami, tak, o, dla zabicia czasu. 

  

Uciekając od tematu już do niego nie powrócę. Dzisiaj dałam wam takie combo-dwa w jednym. Każdy wysunie własne wnioski z tego postu, jakie komu tam pasują. Nie chcę was wyprowadzać jedno słownie na sam koniec, żebyście trochę pomyśleli nad problemem i istotą tego tekstu. Zapewne i tak nie dotrwaliście do końca ale to nie mój problem. Wolę mieć uszczuploną, błyskotliwą publikę, niżeli dusić się w tekstach pisząc dla ograniczonej gromady ignorantów. 

Miłego wieczora, widzimy się wkótce

Nie zapominajcie o akcji Jessmilia

ig: jessmilia_

fp: Jessmilia

ask: jessmilia

snapchat: jessmilia99