Odważny umysł: Czas

Wyobraźcie sobie, że nie macie nic. Nic, a nic. Nie macie dokąd pójść, z kim pogadać, ani nawet co jeść. Wasi najbliżsi nie istnieją, a wasz dom to jedna, wielka ruina, w której nie ma NIC. Wy sami nie macie pojęcia co ze sobą robić, a każdy omija was szerokim łukiem. Wszystko co do tej pory osiągnęliście wyparowało, ZOSTAŁY TYLKO WSPOMNIENIA. Nagle przestał przeszkadzać fakt, że grubość uda przekracza u was 50 cm, a oczy są małe i zupełnie wąskie. Rodzice, których często w myślach przeklinaliście od najgorszych w sumie nie byli tacy źli, a wasze dotychczasowe życie luksusem.

No właśnie, powiedzcie mi jak to jest z tym docenianiem rzeczy, które dostaliśmy w pakiecie przy narodzinach. Czy wy również ulegając trochę obecnej modzie zapomnieliście jak ważny jest sam fakt, że macie na co narzekać? Tak, ja też tak mam. Pomimo faktu, iż nie lubię gdybać warto pomyśleć "CO JEŚLI" od czasu do czasu. Ogarnąć ile czasu tak naprawdę marnujemy na rzeczy zupełnie zbędne, ewentualnie takie, które nic nie wniosą. Musimy chwytać dzień i wyciągać z niego jak najwięcej, a fakt, że mamy sprawne nogi, ręce i możecie się spełniać powinien tylko kopnąć was mocniej w tyłek i kazać zasuwać od rana do wieczora na najwyższych obrotach. Czasem każdy z nas ma gorszy dzień, łapę, ale to nie upoważnia nas do traktowania innych jak śmieci, a tak niestety często się zdarza. Pamiętajcie, że karma wraca i prędzej czy później wy dostaniecie po głowie za to, co odstawiliście. Fakt, że wasz humor nie zachwyca nie powinien was w żaden sposób tłumaczyć. Doceniajcie to co macie, pielęgnujcie i idźcie dalej. Nie zapomnijcie podziękować niektórym za to, że przy was są, bo jestem pewna, że to nie lada wyzwanie. Zapamiętajcie, że czas ucieka, a leżąc z tyłkiem do góry jeszcze szybciej. Co JEŚLI skończy się on wraz z tym dniem? Tego przecież nie wiemy. Chyba już złapaliście o co mi chodzi, prawda? Głowa do góry, pierś do przodu i przed siebie.

A teraz czas na wielkie przeprosiny związane z brakiem kompletnej aktywności z mojej strony. Jeśli kiedykolwiek myśleliście, że jesteście słabi w komputerach to się mylicie. Mniej więcej dwa tygodnie temu przeżyłam największy szok w życiu. Włączając komputer na pulpicie nie zobaczyłam nic poza tapetą. ANI JEDNEGO PLIKU, no dobra kosz był. Jedna z moich mądrych inaczej przyjaciółek wpadła na pomysł włączenia i wyłączenia komputera. Oczekujecie happy endu? Oczekujcie dalej, bo wtedy znikła nawet tapeta (dla ciekawych, kosz nadal był). Mój super laptop został oddany do naprawy i powrócił w wielkim stylu z przywróconymi tylko zdjęciami, bo na tym zależało mi najbardziej. Później okazało się, że blisko przez pół tygodnia mój Internet przeżywał okres nastoletni, buntował się za każdym razem, gdy miałam chwilę na włączenie już sprawnie działającego komputera. Dodatkowo, zdjęcia z dzisiejszego posta przerobione są jedynie na telefonie, gdyż prędkość INTERNETU, który już chyba się odobraża nie pozwolił mi na nabycie jakiegokolwiek programu do ich obróbki. Będę z nim negocjować, może mu przejdzie i wszystko się naprawi. Obiecuję, że wraz z końcem tego, ewentualnie przyszłego tygodnia posty będą umieszczane regularnie i będzie tutaj całkiem kolorowo. Tyle. Trzymajcie się,

*zdjęcia-Duszka