Płynę pod prąd: Wzięłam życie w swoje ręce

 Hejka wam wszystkim, hola amigos? Whatever. Witam was wszystkich bardzo serdecznie po znacznej przerwie, która była spowodowana brakiem czasu, powrotem do domu, karą, popsutym obiektywem, brakiem statywu i chorobą ale to wszytko jest tylko elementem, przyprawą, pikanterią. Daniem głównym jest moje personalne lenistwo i niechęć do zrobienia czegokolwiek mniej lub bardziej pożytecznego. Faktem jest, że Trivis zajął mi sporą cześć wolnych chwil, a warunki pracy z moim aparatem i pokojem 2x3 stanowią nieukrytą przeszkodę. Jednak, mimo to, mimo przeziębienia i trzepania się na łóżku całymi dniami jak porażona prądem, a to zaraz na przemian oblewająca się potami i wędrująca do serca gorących piekieł wstałam i powiedziałam sobie: DASZ RADĘ. No i dałam. 

  Ostatnimi czasy nasłuchałam się wiele bardzo dobrych i tych mniej schlebiających opinii na mój temat. Ludzie nie przebierają w epitetach i często popadają w paranoję pisząc swoje pozytywne czy też negatywne wywody na temat innych. Zazdroszczą lub podziwiają. Mimo, że dziękuję-co prawda nie do końca entuzjastycznie, jednak uwierzcie mi one naprawdę cieszą-za miłe słowa, tak też i na moją osobę posypała się garść cierpkich słów od strony, powiedzmy, bliskich osób. Jakież to słowa? Już dyktuję. Według niektórych źródeł nie powinnam stać, tu gdzie stoję. Osiągnęłam coś cudzym kosztem, żerowałam. Nie zasługuję na moją pozycję w blogosferze, na mojego bloga, na projekty, które wymyśliłam i zainicjowałam, na was.

Szczerze powiedzieć wam co o tym myślę? Mówią, że są trzy prawdy: Cała prawda, Jedna prawda i gówno prawda. Zgadnijcie, na które pole stawiam mój pionek. Absolutnie nie interesuje mnie żadne fałszywe świadectwo na mnie składane. Jeśli ktoś chce myśleć, że jestem mało lub nic nie warta-och, jakże proszę, wolny kraj, wolna ręka. Ja nie wplątuję się w cuchnące relacje i unikam toksycznych ludzi i bardzo nisko takowych sobie cenię, jeśli w ogóle już to robię. Chcę również apelować do niedoinformowanych, iż kopy w dupę dają dwa razy mocniejszego powera, niż głaskanie po głowie, które i tak kończy się kwasem ze strony głaskającego dla głaskanego. Ja nie jestem tą z tych płytkich, zaślepionych popularnością, pieniędzmi i szybkim zysko-wyzyskiem dziewczyn z polskiej blogosfery i taką nie zamierzam się stać. Szkoda, że tylko mnie i kilka innych osób z mojego otoczenia mama obdarowała zdrowym rozsądkiem i darowała sobie przekazywania genów z wyczytaną na sobie skrajną głupotą i zaburzeniem lewej półkuli mózgowej, w porywach do prawej.

 Po małym, aroganckim i agresywnym co nieco przejdźmy do zwięzłego sedna sprawy. Nie dam sobie w kaszę dmuchać i jeśli ktokolwiek mówi mi, że jestem gorsza od niego grubo się myli, a jeśli nie? Cóż, dokładam wszelkich sił by to zmienić. W moim życiu dobiegłam do punktu, w którym mam coś, za co mogę otwarcie i bezwstydnie powiedzieć: Możecie mi zazdrościć. Co prawda w moim garażu nie stoi Range Rover, na kolacje nie jadam krewetek królewskich w niebotycznie ekstrawaganckiej restauracji czy nie obnoszę się z najnowszymi gadżetami z najwyższych półek. Jednak wzięłam swoje życie w ręce, opanowałam się i postawiłam do pionu. Wymyśliłam swój własny magazyn dając przy tym szansę mnie i moim znajomym spełnić jedno z marzeń jakim jest redagowanie gazety. Chcę dodać również, że nie powinien umknąć wam fakt, iż Trivis prezentuje się świetnie i jest utrzymany na tak wysokim poziomie na jaki tylko wystarcza nam czas i pieniądz. Jestem z niego niesamowicie dumna. Z mojej ekipy, która dzielnie pisze coraz to lepsze teksty i wpada na świetne pomysły. Z tego, że na okładce znalazła się moja inspiracja z dzieciństwa i po dziś wiek osobiste guru modowe. I przede wszystkim jestem dumna z siebie. Wymyśliłam to, zebrałam ludzi i tchnęłam w ciąg zer i jedynek życie. I to ja niczego nie osiągnęłam? Ja nie jestem nic warta? Ja nie poradzę sobie sama? Wątpię. moja droga

 Zobaczcie z jaką łatwością przyszło mi w dziś dzień powiedzieć o moim atucie. Kiedyś nie istniało dla mnie coś takiego, jak duma z własnych poczynań. Wzięłam się za siebie, ruszyłam mózgiem i uśmiechnęłam się pokazując wszystkim tym, którzy we mnie nie wierzą środkowy palec. Nie dam się już omotać przez kolorowe śpiewki dla nastolatek o kwiatkach i serduszkach. Nie tym razem. Liczę tylko na siebie i na zaufanych mi ludzi. Razem damy radę przejść przez wszytko i wspiąć się na sam szczyt, a nie ukrywam jesteśmy na dobrej drodze. Nigdy nie pozwolę zniszczyć osobą trzecim tego kim jestem i co stworzyłam. Niech myślą co chcą, pamiętajcie, że to oni będą do nas wszystkich wracać z podkulonym ogonem i prosić o przysługi. Nie dajcie się zwieść i weźcie się po prostu do roboty, by nigdy nie usłyszeć, że zbudowaliście swój sukces na czyimś nieszczęściu, bo to was cholernie zaboli, gdy nie jest prawdą. Buziole,