Odważny umysł: Na wieki...

Pogubiłam się. Tysiąc razy podkreślałam jak ważne jest bycie sobą, ogromne znaczenie przyjaźni, fajnych relacji z rodzicami i tak zwanego wyjebongo (przepraszam moją mamę i tatę Emili za użycie tego słowa, innego nie znam) na cały świat. Sama codziennie ubierając nową maskę stworzoną przez osoby, którym nie pasowało to, jaka jestem naprawdę. Musiałam zgrywać ważniaka, który robi kupę wyżej niż ma dupę. Udawałam kogoś, kim nie jestem, by nie tracić z zasięgu ręki ludzi, którzy znaczyli dla mnie wiele, zbyt wiele. Stałam się marionetką, kukiełką na sznurkach, lalką. Chciałam być lepsza za wszelką cenę, liczył się tylko prestiż i to ilu chłopaków wyrwę na jednej imprezie. Nic nie liczyło się dla mnie bardziej niż znajomi i... znajomi.

Ale wiecie co? To nie moja historia, no dobra, w większości nie moja. Cała ta otoczka idealnej przyjaźni tak naprawdę nigdy nie istniała, ba, nigdy jej nawet nie będzie. Możecie się ze mną zgadzać lub nie, ale dla mnie to pic na wodę, fotomontaż. Każdy z nas przeżył już niejedną znajomość "na wieki",która prędzej, czy później uciekła w niepamięć. Niektórzy z was znaleźli może "drugie połówki" obiecujące miłość i wierność do grobowej deski, a skończyło się na półrocznej bliższej relacji. Nowi ludzie zabierają miejsce starym, którzy już sobie poszli, a nowsi tym nowym. Historia kołem się toczy. Niejednokrotnie to po prostu zły traf, ale co, kiedy komuś otwierają się przed nosem drzwi do nowego świata, z którego ma zamiar skorzystać? Wyjazd na studia na drugą stronę naszej kuli (elipsy)? Macie nadal zamiar trzymać się nich jak rzep psiego ogona, bo tak zostaliście nauczeni? 

Puśćcie ich. Trzymając kogoś na siłę przy sobie tylko go odpychacie. Jeśli wasze wspólne życie ma działać dzięki maszynie podtrzymującej to lepiej, by nie było jej wcale. Nigdy nie będziecie w ten sposób szczęśliwi. Nic nie jest wieczne, szczególnie relacje międzyludzkie.Wszystko ułoży się samo, nie naciskajcie, nie odstawiajcie cyrków. Jeśli naprawdę coś między wami jeszcze zostało to prędzej, czy później znowu się spotkacie, los to przemyśli za was, przysięgam.

Zdaję sobie sprawę, że dla niektórych takie rozwiązania wydają się absurdalne i nie do pomyślenia, ale ja nie działam tutaj jako ciocia dobra rada, a osoba, dzięki której możecie popatrzeć na sprawę nieco inaczej, a aspekty "nie do rozwiązania" staną się banalnie proste. Tyle? Tyle.

Trzymajcie się kochani,

P.S. Wybaczcie koszulę, która wygląda jak wyjęta z gardła, nie mam pojęcia kiedy to się stało.