Odważny umysł: Im wyżej skaczesz, tym bliżej dna

Wymyśliłam coś nowego, trochę innego, może wam się spodoba. Z racji tego, iż w tym roku nieźle cisnę z nauką, bo już niedługo maturrrrra (dobra za rok, ale to nadal niedługo) nie mam tyle czasu, ile bym chciała na kilometrowe wywody na blogu. Zdecydowałam, więc, że całkiem fajnym pomysłem będzie pisanie krótkich, może trochę dających do myślenia postów, które będą zbiorem moich "głębokich rozkmin" jak to mówią. Szczerze powiedziawszy pewnie prędzej, czy później zagłębiłabym się w temacie bardziej, ale dopiero wtedy, gdy miałabym wystarczającą dawkę informacji, bo wszystko co tutaj czytacie powstaje w oparciu o różne sytuacje. Wspominałam już kiedyś o tym, co nie? Jeśli nie, to wspominam, bo ze mną to różnie bywa.

Wcale nie jestem tak poukładana, jak wam się wydaje, ale stwarzam pozory i chyba trochę dobrze mi to idzie.

Strasznie chciałam do WAS napisać, ale życie nastolatka jest o tyle trudne, że niby jesteś już prawie dorosły i ogarniasz trochę więcej, niż niektórym się wydaje, ale nadal musisz spać po tysiąc godzin, by móc jako tako funkcjonować i nie przewrócić się na korytarzu. Na pewno wiecie o czym mówię, bo coraz większe grono moich znajomych boryka się z podobnym "problemem".

Nie wiem jakim cudem, ale nawet znalazłam na karcie jakieś zdjęcia, więc nie będzie łyso. O czym dzisiaj? No tak...

"Im wyżej skaczesz, tym bliżej dna", może ci obracający się w muzyce starszej od nich, będą kojarzyć ten tekst jednej z piosenek kultowego wówczas zespołu Maanam.

Coś w tym jest, co nie? Skoro mierzymy wysoko, dlaczego liczymy na to, iż jeśli coś nam się nie powiedzie to spadniemy na trampolinę, która obroni nas przed wszelakimi niekoniecznie chcianymi następstwami? No halo (ostatnio ulubiony zwrot Oli), gdyby do celu szło się gładko, a konsekwencje były niech będzie, że żadne, to życie byłoby, powiedzmy sobie szczerze- nudne. Dlaczego? Przecież fajnie jest szybko zrealizować jakieś plany i marzenia. No tak, ale wtedy na świecie byłoby mniej marzycieli, tudzież zafrasowanych poetów, bo "życie im się nie układa" (w szkole jesteśmy w epoce romantyzmu, czyli Mickiewicz, Słowacki, Krasiński obecnie to mój obraz takiego poety, gdyby ktoś miał problem z wyobrażeniem sobie tego typu człowieka). Życie byłoby proste, dwukolorowe i szablonowe. Nie mówcie mi, że spontan nie jest dużo ciekawszy od zaplanowanych wydarzeń, które niosą ze sobą fajne doświadczenia, bo i tak wam nie uwierzę.

Morał jest dość krótki, no i mam nadzieję, że już domyślacie się jaki. Jeśli mierzycie wysoko, spodziewajcie się, że po tyłku dostaniecie cztery razy mocniej, niż wtedy, gdy wasz umysł ogranicza strach i obawa przed konsekwencjami, które prędzej, czy później i tak się pojawią, bo to klasyk klasyków. Otwórzcie się na nowe wyzwania i pozwólcie losowi robić swoje. Przede wszystkim ŻYJCIE, a nie tylko istniejcie, bo warto trochę się pobawić. Dziękuję za uwagę, trzymajcie się słodziaki,