Odważny umysł: Wolę dziewczyny

Cześć i czołem! Ja od tygodnia walczę z chorobą. Skutecznie? Średnio. Na szczęście moje województwo właśnie rozpoczęło ferie, więc będę miała dodatkowe dwa tygodnie, aby "wydobrzeć". Staram się walczyć z moim brakiem systematyczności i wchodzić tutaj jak najczęściej. Jednak kolejnym "ale" są zdjęcia, których nie mogę robić wyglądając jak kupa (uwierzcie mi, przestraszylibyście się, żaden Photoshop nawet nie zdziałałby cuda), ale dziś wykorzystałam okazję, że byłam pomalowana i jest. Post, nowy, nowiusieńki, jeszcze pachnący. Staram się. Brawo Ola! Tak trzymać. No dobra, ale o czym dzisiaj?

Klasyk-klasyków w kwestii nietolerancji tego, co powinno uważać się za normalne i tego, na co nikt nie zwraca już uwagi. Prosta akcja: wchodzicie do waszej ulubionej restauracji, czytaj- pod złotymi łukami, lub jeśli wolisz kęfąsę (chciałam być fajniejsza używając tych "super nazw", w moich oczach poszło mi dość średnio, ale pasuje), by spożyć najlepsze danie świata i nacieszyć się pustymi kaloriami jak najbardziej się da. Rozglądacie się w poszukiwaniu dogodnego miejsca, by celebrować wasz posiłek z dala od tych jeszcze głodnych, zazdrosnych spojrzeń ludu, który oddałby wszystko za bycie wami choć przez dziesięć minut. Ale, ale... co nagle rzuca wam się w oczy? Smartfon wymierzony wprost w danie bogów, tak proszę państwa klasyczna foteczka przed tak zwaną szamą, by znajomi owego osobnika również palili się z zazdrości. Bądźmy szczerzy, w dzisiejszych czasach to już norma i nikt na to nie zwraca uwagi.

Sytuacja numer dwa jest trochę inna, choć nadal w XXI wieku powinna być uważana za coś normalnego, niewyróżniającego się i okej. Dwie dziewczyny, które idą za rękę. Nie, nie są przyjaciółkami. Każdy patrzy na nie inaczej, przez pryzmat orientacji. W szkole się z nich śmieją, a babcie i dziadkowie postarali się o wydziedziczenie ich z majątku. Tu nie o kasę chodzi, a o tolerancję.

(te zdjęcia miały być osobno, dlatego się różnią, ale kiedy dodałam je pojedynczo i zobaczyłam się z tak bliska stwierdziłam, że to za dużo i je skleiłam)

Moje podejście do tego wszystkiego jest... Nie ukrywam, takie jak do wszystkiego innego. Lubię mieć gdzieś rzeczy, które kompletnie mnie nie dotyczą i tak jest też tym razem. ALE coś mi się dzieje, gdy moja ciocia, niech będzie Kasia strzela sobie selfie z daniem ze Sfinksa, a widząc dwie dziewczyny razem robi taki szum jakby zobaczyła nagą gwiazdę z pierwszych stron okładek. Choć w sumie to nadal kiepskie porównanie. Ja wam nie chcę tutaj mówić co macie myśleć, to kwestia indywidualna, ale zastanówcie się czasem co jest tą bardziej ludzką czynnością. Co jest ważniejsze i w którą stronę to wszystko zmierza. Możecie zmienić zdanie tysiąc razy, jednak pamiętajcie, że my też kiedyś staniemy się dorośli i to MY będziemy ustalać zasady. Tyle. Trzymajcie się,