Obiektywny miszmasz: Za granicą nie zawsze kolorowo

Hej kochani! Ostatnio u mnie są takie nudy, że chcąc coś dzisiaj napisać o moim życiu poddałam się... Zastanawiam się czy na tym świecie jest większa nudziara niż ja? Chyba nie. Przesypiam pół życia, drugie pół siedzę w szkole i tak 24/7. Jedyną przerwą w tej monotonni są ćwiczenia i widywanie się od czasu do czasu z przyjaciółkami ze Szwecji. Nauka języka daje mi się we znaki i mam go już powoli dość, bo nie wiem czy znacie to uczucie, kiedy im więcej umiecie, tym więcej potrzebujecie i macie potrzebę potrafić jeszcze więcej. Nawiązując do tego zapraszam was na post o tym jak bardzo NIE kolorowo jest polakom za granicą. Niewątpliwie zalet jest dużo więcej ale
negatywy też istnieją. (dzisiaj dużo zdjęć!)

1. Tęsknota- Za krajem, za przyjaciółmi, za starym domem. Uwierzcie mi, że w pewnym momencie zaczyna tego strasznie brakować. Nie mam tu znajomych, ba, mam dwie przyjaciółki i może ze trzy koleżanki na krzyż. Tęskno mi za tym, że mogę po szkole, w której nie lubiłam większości ale i tak z nimi gadałam(tak, za nimi też tęsknie) iść do mojej Merty, potem przyszła by Zezka pokłóciłybyśmy się, ona by się obraziła, zaraz by wróciła, powyzywałybyśmy się, pośmiały, wyżarłabym im całą lodówkę jedzenia i pojechała do domu. Potem przyszłaby do mnie Petra, bo mi się nigdy nie chce ruszyć tyłka, oglądałybyśmy Camerona Dallasa z ślinką cieknącą po twarzy, a potem poszły spać o 3 modląc się, żeby mama rano nas nie ukatrupiła za to, że tłukłyśmy się po nocy w domu. Brakuje mi Pisuara na lekcjach i jego wiecznego bólu głowy, żartów o łysym na angielskim i sraniu w portki przed geografią. Czasem chciałabym wrócić do starych czasów, kiedy wstawałam o szóstej rano i gnałam na autobus u mnie na wsi, żeby dostać się do szkoły w no cóż... trochę większej wsi:) Chciałabym się pokłócić z ludźmi z klasy i obgadywać "pasztety" z młodszych roczników-jak zwyczajna nastolatka. Tutaj tego nie mam. Siedzę całymi przerwami z jedną koleżanką(chwała za nią) ew. plątam się po szkole i kafeterii, już nie ma tej żywiołowej, pyskatej Emilki. Teraz zastąpiła ją 'dama Emilia', która, gdy ktoś podchodzi i zagaduje(miły!) to odwraca głowę z czystym chamstwem. Nie pytajcie dlaczego tak robię... Nie mam pojęcia, to chyba instynkt obronny.

2. Język-Najgorsze co może być czyli bariera językowa. Ja tęsknotę idzie przeżyć, tak nie zdolność do swobodnego porozumienia się między ludźmi zabija. Całe szczęście ja ogarniam angielski i idzie mi się dogadać wszędzie o co mniej więcej chcę ale i tak brakuje mi mądrych słów i takich, które niby są nie potrzebne ale jednak bardzo mi ich brakuje, by czuć się swobodnie w języku. Nauka szwedzkiego trwa, jestem w klasie przygotowawczej i cofnięto mnie rok do tyłu z czego niezmiernie się cieszę, chociaż musiałam o to prosić dyrektorkę. Jak zawsze wam mówię, że nie wolno mieć bólu dupy to jestem trochę hipokrytką, bo patrząc na śmiejące się nastolatki, jedzące razem zakazane w szkole słodycze, chodzące na lekcje i marudzące nawet te flirtujące z chłopakami-żal mi dupę ściska do poziomu hard. Bardzo, bardzo im zazdroszczę, że potrafią język i sama już chcę tak mówić. Całej sprawy nie ułatwia mi fakt, że jestem pod tym względem wstydliwa i nie odezwę się do nikogo obcego po szwedzku, by nie zostać wyśmianą, a to bardzo duży ciężar idący na moją niekorzyść. Wczoraj właśnie miałam załamkę między innymi z tego powodu, jednak może być tylko lepiej! Zebrałam się i lego:D Miejmy nadzieję, że szybko ogarnę podstawy i cisnę z koksem, a wy? Razem ze mną!'

3. Na początku zawsze ciężko... Czyli moi drodzy do Szwecji nie przyjechałam na salony. Mam malusi pokój, malusie mieszkanie, rodzice nie mają własnego pokoju tylko przedzielony od salonu roletami przesuwnymi z Ikei, a Maks ma pokój na zabawki z garderoby. Brzmi strasznie? I tak mamy lepiej niż większość na początkach. Przyjeżdżając tu wiele osób mieszkało w jakiś barakach bez ciepłej wody, ogrzewania, jak im się poszczęściło to w niewyremontowanych mieszkaniach lub w wynajętym kątem pokoju u obcych ludzi. Może nie mam luksusów ale mój pokój coraz bardziej zaczyna przybierać na względach, salon jest ładny i zgrabny, rodzice mają swój kąt tak samo jak i brat. Wszędzie jest czysto i przytulnie za zasługą mojej mamy, która żyły sobie wypruwa sprzątając za nami, za co powinno mi być wstyd i niewątpliwie jest.

Więc kochani Polacy! Podsumowując-wyjeżdżając za granicę Pana Boga za nogi nie łapiecie i jeżeli ktoś przyjeżdża do Polski i opowiada wam cuda niewidy to albo kłamie albo ma niewiarygodne szczęście. Przyjeżdżając tu sama niesamowicie wydoroślałam i stałam się trochę bardziej poukładana, zmobilizowana do pracy. Nie mam lekko ale nie chce przestać się starać, by było lepiej i lepiej. Just keep swimming. Pozdrawiam was cieplutko, choć za oknem u mnie tony śniegu, buziaki, pa! <3