Łapiąc chwilę, dążąc do celu

Witam. Ale jak to? Aleksandra znowu tutaj?! O tak, kochani, stęskniłam się bardziej niż myślałam. Brakowało mi możliwości dzielenia się z Wami-paroma czytelnikami swoim poglądem, głębszą-w slangu całkiem "gimbusowym"-"rozkminą". Dopiero niedawno i całkiem przypadkiem zdałam sobie sprawę, że nie lubię być szarym cebulaczkiem, który jak na Polaczka przystało dzieli się głównie negatywnymi emocjami i złym nastawieniem do świata. Ale jak to? A no tak to, że Polacy na "hej, co tam?" odpowiadają, "słuchaj, stary lipa". Czy ja to krytykuję? Nie, każdy może mieć przecież zły dzień, tydzień, miesiąc, ale należy docenić to, co mamy i czerpać jak największą frajdę z życia. Po coś tu chyba jesteśmy...
Kiedyś byłam tą, która narzekała nawet na to, że słońce świeci za mocno, a kiedy zachodziło marudziłam, bo mi go brakowało. Jaki to ma sens? Żaden, po prostu lubię sobie pomarudzić. Dlaczego? Nie mam pojęcia.

 Głównym powodem do radości w wielu przypadkach staje się dobro materialne, staramy się urozmaicić otaczającą nas monotonię nowymi zabawkami elektronicznymi, które staną się tylko pochłaniaczem pieniędzy i przede wszystkim CZASU, którego i tak dostaliśmy za mało. Uwierzcie mi, że ja sama do niedawna nie zauważałam ile cennego czasu marnuję przed komputerem, telefonem, telewizorem. Zamiast spędzać dzień z przyjaciółmi wolałam leżeć z paczką chipsów z laptopem na nogach i oglądać filmy Zoelli na YouTube. Automatycznie włączało mi się w głowie JEZU, JA TEŻ CHCĘ COŚ OSIĄGNĄĆ. Jedynym błędem, który popełniałam było oczekiwanie na kogoś, kto poda mi wszystko na tacy, ale tak się przecież nie da. Dopiero ostatnio zauważyłam ile ciekawych okazji przeleciało mi obok nosa tylko dlatego, że zbyt szybko się poddałam, "bo za pierwszym razem nie wyszło". Ewentualnie szłam na skróty i osiągałam jedno wielkie nic.

Dopiero niedawno zorientowałam się ile czasu zmarnowałam na zmiany "od jutra", "od poniedziałku", ale lepiej późno niż wcale! Jestem dumna, że nie zdałam sobie z tego sprawy po dziewięćdziesiątce wysyłając snapa, wiadomość na Facebooku, czy oglądając kolejny mądry inaczej filmik na YT. To właśnie teraz jestem w najlepszych latach mojego życia i planuję wykorzystać je jak najlepiej. Na łożu śmierci pragnę uśmiechnąć się i powiedzieć, iż przeżyłam dany mi czas najefektywniej jak się dało, a wszystkie postawione cele zostały przeze mnie spełnione.
Do czego dążę? Chcę abyście przekonali się, że kłody pod nogami oznaczają tylko jedno- dążenie w dobrym kierunku. Nie ma szybkiego, trwałego sukcesu jest tylko ładnie opakowane pudełko bez prezentu w środku. Zamiast użalania się, że ciągle wam nie wychodzi zepnijcie tyłek i pokażcie na co was stać w stu, a nawet dwustu procentach, bo czemu nie? Postawcie sobie za cel rzecz, którą jesteście w stanie wykonać przy większym nakładzie pracy. Mogą być to na przykład dobre oceny, piękna sylwetka, czy coś zupełnie innego, na co nawet bym nie wpadła. Realizujcie się, spełniajcie swoje marzenia, rozwijajcie pasje i nie poddawajcie się! 
W tym miejscu pragnę się pożegnać i życzyć powodzenia w realizowaniu swoich planów, trzymam za was kciuki. Do następnego,