Obiektywny miszmasz: Idę po schodach

Say something

  Hej kochani. Oh nie ma wykrzyknika. Jak dziwnie. Ostatnio w ogóle jest jakoś inaczej, nie wiem czym to jest spowodowane ale możliwe, że tym, iż od jakiegoś pół kroku istnieję sobie jako dziwak i outsider? Możliwe. Nie chcę wam mówić dokładnie, co jest u mnie nie tak, bo sama tego nie wiem. W jednym momencie mam masę pomysłów na posty, w drugim myślę o usunięciu bloga. Wahania nastroju-jak najbardziej zauważalne. Czasem zastanawiam się czy nie rzucić tego wszystkiego, blogowania, facebooka, całego internetu. Równałoby się to z utratą kontaktu z przyjaciółmi ale... Mam już tego dość. Niektóre sprawy chyba mnie przerastają i mimo to, że kilka osób mnie wspiera, nikt jednak nie wie jak tak naprawdę jest i chyba nikomu nie chce też do końca mówić. I uwierzcie mi w tym wszystkim co siedzi w mojej głowie blog jest na serio najmniejszym problemem. Jeżeli chcielibyście zajrzeć w tym momencie do mojej głowy, nie wiem czy polubilibyście mnie choć w maleńkim stopniu.

 Jakoś czuję się taka mała. Mikroskopijna. Wciśnięta w ziemię i nie wiem czy mam wystarczająco siły, by wygrzebać się spodniej. Wszystko co się dzieje w tym momencie w moim życiu zaczyna mnie przerastać, głowa chce eksplodować i mimo, że wiem, że bez ciężkiej pracy nic nie osiągnę nie mogę w sobie znaleźć siły. Straciłam ducha walki. Przez przyjazd tu wszytko zmieniło się diametralnie. Wiedziałam w co się pakuję i wiedziałam też, że będzie ciężko. Ale jest ciężej niż myślałam, że będzie. Mam odczucie jakbym była na parterze, a ponad mną wznosił się wieżowiec, aż do chmur. Ten wieżowiec jest ze szkła, a w szkle odbija się wszystko na około. Widzę cieszące się dzieci i młodzież, staruszków, pary i psy biegające po puszystym śniegu. Widzę moich przyjaciół uśmiechających się do mnie i machających ręką. Chcę do nich dołączyć, idą robić coś fajnego. Bez chwili namyślenia biegnę w ich stronę. Odbijam się z od czegoś impetem i upadam na ziemię. Drzwi zagradzają mi drogę. Podchodzę do nich i pociągam za klamkę. Nic. uderzam w nie pięściami. Nic. Spoglądam na nie jeszcze raz, ze spokojem i widzę moje własne odbicie. Innych już nie ma, a ja znajduję się w pustym, białym, a może czarnym pokoju-nie jestem pewna. I uświadamiam sobie, że to tylko ja stoję na przeszkodzie do mojego szczęścia.

 Na razie nie wiem jak wyjść z tego pokoju i stać się szczęśliwą. Wmawianie przez cały czas sobie, że będzie dobrze doprowadza mnie do szału, robienie dobrej miny do złej gry spędza mi sen z powiek. Ale z drugiej strony czym ja się przejmuję? Nie będzie tak, to zapewne inaczej. Po każdym deszczu musi wyjść słońce, tak funkcjonuje świat. Mam nadzieję, że po mojej burzy wyjadę na Hawaje i nie zabraknie mi słońca, którym chciałabym się dzielić z każdym, kto tego potrzebuje. Moje marzenia, o których nieustannie myślę robiąc każdą rzecz, idąc każdego dnia do szkoły i znosząc każdą falę stresu są na najwyższym piętrze ale w moim budynku nie ma windy. Musze wejść tam po schodach. Zdaję sobie sprawę z tego, że potknę się i upadnę wiele razy ale życzę sobie tyle siły, by dojść do samej góry. Chcę iść ile sił w nogach i nie patrzeć w tył, nie dać się przeciwnością. I wiem, że dam radę, nie jestem za słaba, nie teraz, po tym co przeszłam. Może mam wrażenie, że za sekundę zwariuję i wyrwę sobie włosy z głowy i zrobię krzywdę. Ale mam tylko wie opcje: poddać się albo dążyć do celu, a ta pierwsza absolutnie mnie nie interesuje

Bardzo dołująca notka, przepraszam was. Mam nadzieję, że u was jest ok, zupełnie, z czystym sumieniem okej. Kocham was mocno, wasza