Niewerbalnie: OK.

 Cześć. Witam was w nowej serii, która nosi nazwę niewerbalnie. Co to ma w ogóle znaczyć? Chcemy pokazać, jak pod prostymi gestami i błahymi słowami kryje się całkiem inny człowiek, inna wrażliwość i inne emocje. 

Ile razy padło pytanie "Jak się czujesz?", ile razy odpowiedziano "W porządku", "Okej.". Nie raz i nie dwa. Nikt nie chce się ujawnić, pokazać słabości czy obarczać innych swoimi problemami. Często widzimy ludzi z uśmiechem od ucha od ucha lub może całkiem smutnych ale obie grupy ludzi przeważnie odpowiadają zwykłe "okej". Ile razy wy tak odpowiedzieliście?

nie

>>>kontynuuj>>>

Hur mår du? -Ok.

How are you? -Ok.

Comment allez-vous? -Ok.

Jak się masz? -Ok.

Nieważne w jakim języku zapytamy się kogoś o samopoczucie odpowiedź będzie-raczej-jedna. Kiedy pada takie pytanie, wydawałoby się błahe odpowiadamy z automatu, tak samo jak je zadajemy. Jednak kiedy człowiek jest jedynie wrakiem i odpowiada na nie, z wymuszonym resztkami sił uśmiechem. Zwykłe, lekkie podniesienie kącików ust zaspokaja innych i zwalnia z obowiązku martwienia się o cudze sprawy. Możecie pomyśleć, że wyolbrzymiam. Dobrze, zgodzę się, że nie każdy jest smutny, a wręcz przeciwnie bardzo szczęśliwy. Może być również nastolatkiem bez żadnych problemów, ewentualnie z takimi jak "OMG, mój chłopak słodziak kizu mizu mnie rzucił, śmierć na miejscu LOL!" ale bądźmy szczerzy-to średnio jest problem. Jednak uwierzcie mi na słowo, za każdym uśmiechem może kryć się rozległa pustka i cierpienie, za każdą sylwetką  stoi szafa, z której wysypują się trupy i nawet najlepiej radzące sobie osoby, zawsze z uśmiechem i chęcią pomocy mogą powoli wariować, nie zdając sobie nawet z tego spawy, a kiedy zdają... Jest tylko gorzej. Każde pozory jednak kiedyś runą, wywołując falę zła i destrukcji u swojej jakby to nie nazwać-ofiary.

Skąd możecie przecież wiedzieć, czy za tymi kolorowymi zdjęciami, mądrymi tekstami i pozytywną energią nie znajduje się istotka mniejsza niż ziarno maku, bez żadnej zbroi, która by ją chroniła? Nie wiecie tego i nawet jeśli wydaje wam się, że kogoś znacie to macie guzik pojęcie. O każdym wiemy tyle, na ile ta osoba chce, byśmy wiedzieli. A na ogół mało kto chce obnosić się ze swoimi rozterkami. Od czasu do czasu zdarza się jednak, że jakaś odważniejsza duszyczka zacznie dawać jakieś znaki, czasami zerkać tu i tam czy bąka dwa słowa pod nosem ale kto w tych czasach ciągłego biegu i doby internetu przejął by się innymi? Prawdopodobnie nikt. Ludzie nie chcę dodatkowych problemów, jakichkolwiek z nich. 

Dlatego apeluję do was: Jeżeli słyszycie 'ok' od swojego przyjaciela, sąsiada czy mamy może spytajcie o coś więcej, jak się dokładnie czuje, podejdźcie go, by nikt nie został sam na lodzie. Mam nadzieję, że wszyscy jesteście szczęśliwymi ludźmi i macie tylko małe problemy, z którymi szybko się uporacie. O mnie nie pytajcie. Pozdrawiam was,