Niewerbalnie: Dziękuję

Witam, witam. Mała obsuwa? No cóż, zdarza się każdemu, więc i mnie też. Nie jestem typem zorganizowanego szarego, któremu wszystko się chce, a wenę ma 24/7. Nie lubię pisać z przymusu, bo to ma być hobby, odskocznia, przyjemność, a pod presją nie potrafię zrobić nic tak, jakbym chciała i sama nie będę zadowolona z efektów, chociaż inni uznają to za coś dobrego. Nie i tyle. Wszystko powróciło na swoje miejsce, a ja przychodzę z nowiutkim postem. Zaczynajmy więc, start! 

Każdego dnia, tygodnia i miesiąca spotykamy się z wieloma lub (jeśli jesteśmy typem szczęściarzy) paroma większymi/mniejszymi przeciwnościami losu, które nagminnie sprawiają, że nasze życie ,choć trochę się dekoloryzuje. Starając się jakoś to naprawić uciekamy się do wielu sposobów. Najprostszym i polecanym przez wielu jest zwykła rozmowa, która poza podniesieniem na duchu sprawi, że popatrzymy na problem z innej perspektywy i jakoś go zmniejszymy, ewentualnie zniwelujemy. Z kim mamy podzielić się problemami? O tak, mówię o przyjacielu. Nie takim, z którym możemy się tylko pośmiać, bo w takim razie używacie tego określenia do niewłaściwej osoby. Chodzi o kogoś, dzięki komu poczujemy się wyjątkowo, a dzień bez, chociażby jednej głupiej miny, czy rozmowy wywołującej na twojej twarzy wielki uśmiech jest uznawany za stracony. 

Kim jest przyjaciel? Malarzem, który poprawia zniszczony przez problemy obraz twojego życia. Osobą poprawiającą humor w inny sposób niż wszyscy. Człowiekiem sprawiającym, że chce się żyć. Podporą. Kiedy trzeba może być nawet klaunem, byleby odnaleźć głęboko ukryty uśmiech. Powiernikiem spostrzeżeń, których nikt nie chce słuchać. Kimś, kto jako pierwszy dowiaduje się o twoich planach i pomaga ci jak tylko może w ich realizacji. Prywatnym motywatorem, najlepszym doradcą, osobą, która wprost powie ci, że wyglądasz w czymś źle, coś nie działa dobrze i nie będzie się szczypać, BO NIE WYPADA/BO SIĘ OBRAZI. Darem, którego należy pielęgnować jak najlepiej tylko potrafimy. Całym światem.

To im należą się największe podziękowania, bo w sumie fajnie mieć wśród siebie takich debili, dzięki którym życie staje się lepsze. Nie mówię tutaj o pustym "DZIĘKI", bo wdzięczność trzeba okazywać, a słowa to często za mało. Nie, nie chodzi mi o dawanie jakichś prezentów, bo prawdziwej przyjaźni nigdy nie kupicie. Uwierzcie mi, że takie osoby za formę podziękowania uznają nawet wasz szczery uśmiech. Doceniajcie ich i nie dajcie zwieźć się nowo poznanym osobom, które odejdą po pierwszej lepszej kłótni. Kochajcie ich najbardziej na świecie, bądźcie dla nich, a oni będą dla was. 

Trzymajcie się,