Odważny umysł: Ale to już było...

Jestem w trakcie czytania jednej z tych mądrzejszych książek, które w pewien sposób pozytywnie wpływają na moją psychikę. W owej lekturze autor wielokrotnie tłumaczy, iż odcięcie się od przeszłości w pełni pomoże nam w cieszeniu się życiem. No tak, łatwo powiedzieć, ale trudniej zrobić. Co jeśli przeżycia są na tyle silne, iż nie jesteśmy w stanie tego zrobić? I tym razem dostajemy odpowiedź, CZAS. Fakt, może i pomoże, bo czas leczy rany i tak dalej, ale tych chwil, które przeznaczyliśmy na zamartwianie się nikt nam już nie odda. Czy jesteśmy w ogóle w stanie je nadrobić? Jeśli tak, to jak? Odpowiednio spełniając dane zadania, otaczając się tylko tymi ludźmi, dzięki którym zapominamy jak wygląda samotność, bo jesteśmy samotni tylko wtedy, gdy nikt nas nie kocha. Mimo wszystko, mamy zrobić to jak najszybciej, bo dostaliśmy jedną, jedyną szansę, a żadna z minut już nigdy się nie powtórzy. 

Czy warto, więc marnować czas dla zamartwiania się i oddawać go komuś, dla kogo jesteśmy nikim poza korzyścią, ewentualnie podnóżkiem? Odpowiedzcie sobie sami. To sprawa indywidualna, bo każdy ma inne priorytety, ale myśląc zupełnie czysto każdy chce coś tam osiągnąć. Najważniejszy jest fakt pogodzenia się z tym, iż czasu nie odzyskamy. Co się stało, to się nie odstanie, nie możemy płakać nad rozlanym mlekiem i tak dalej. SZKODA CZASU. Tak, tak, więc na co czasu nie szkoda? Odpowiedzcie sobie sami. Nie chcę nic podpowiadać, nic narzucać. Chcę tylko trochę pootwierać oczy, by pokazać wam jak bardzo ograniczeni jesteśmy przez własny strach, ciągłe wspominania, przeszłość. To bezsensu. 

Spełniajcie się, bo to właśnie teraz jest wasz najlepszy czas. To co było oddzielcie kurtyną i żyjcie tak, jakby jutra miało nie być. W końcu nigdy nie wiemy kiedy przyjdzie nasz czas. 

Trzymajcie się,

*zdjęcia-Duszka