Odważny umysł: Szkoła ogłupia

Dopiero byłam w Chorwacji, jadłam wcale nie taką pyszną włoską pizzę, spędziłam czternaście godzin w autokarze (w jedną stronę) i spałam w pozycji półleżącej na mojej przyjaciółce. Mam wrażenie, że wczoraj odbierałam świadectwo i robiłam zakupy życia z Lidla wraz z moimi znajomymi. Jeszcze niedawno widziałam się z Emilą, obchodziłam siedemnaste urodziny, a moja najwspanialsza Duszka sprawiła mi najlepszy prezent pod słońcem. Byłam na koncercie, w Zakopanem, tydzień temu wróciłam z Bieszczad, a dziś? Jestem po rozpoczęciu roku szkolnego, na które udałam się jak na ścięcie. Zdążyłam już nawet odrobić pierwszą pracę domową i poczytać tematy lekcji, nie wspominając o lekturze, która ciągle uśmiecha się do mnie krzywo z biurka. Nawet nie wiecie jak bardzo zmuszanie do czytania mnie do niego zraziło. Po wakacjach zostały mi tylko piegi na nosie, pełno siniaków zdobytych podczas ostatniej wyprawy na szlak, trochę spalonego ciała, wspomnienia i nadzieja, że czas do następnego lata zleci raz, dwa. Wiecie co jest najgorsze? Że ja naprawdę nie lubię szkoły. To nie jest tak, że lubię rzucać tekstem gimbusa i nie zauważam ile dzięki niej się nauczyłam. Po prostu dostrzegam jak wiele czasu straciłam na bezsensowne zajęcia, jakimi są plastyka albo chemia, z którą wiedziałam, że nie chcę mieć nic wspólnego już w pierwszej klasie gimnazjum. Czy trzy czwarte naszego życia w szkole jest tak naprawdę marnowane? Czy moje określenie szkoły jako mogiły marzeń jest trafne? Nie wiem i pewnie nigdy się nie dowiem.

Mogiła marzeń? O czym ja w ogóle chrzanię? A no tak. Dopiero w wakacje odkryłam jak wiele potrafię zrobić, gdy nie martwię się zbliżającą klasówką z matmy,  z której nie mogę dostać mniej niż trzy z plusem, bo spadnie mi korona z głowy. Podobno szkoła nie kosztuje. A jednak. Nawet nie wiecie ile nerwów straciłam ucząc się do sprawdzianów wagi cztery albo odpowiadając przy tablicy z tematu, który wkułam tylko po to, by go zdać. Wiem, że tak się nie robi. Zdaję sobie również sprawę, że niektóre rzeczy najzwyczajniej w świecie powinnam zlać, tak po prostu, bo nic się nie stanie jeśli to zrobię, ale tutaj na główny tor wjeżdża ambicja. Dlaczego właśnie posty pojawiają się tak rzadko. Lubię pisać, ale tylko wtedy, gdy mam wenę i to czuję. Nie robię tego na czas, klikam o tym, o czym chcę. Nie muszę podawać przykładów z literatury, czy życia codziennego. Robię co chcę i jak chcę. Jeśli chcę zaciągnąć sobie slangiem młodzieżowym, to to robię, mogę sobie nawet "przeklnąć" albo napisać własne, nowe słowo i nikt za to nie zrobi mi krzywdy. Nie lubię żyć pod szablon, a tego właśnie uczy szkoła. Ograniczenia. Pod pretekstem edukacji często wpajana jest nam racja innych, a najgłupsza interpretacja wierszy cofa "naukę" o osiem, a nawet dziesięć (nie żałujmy sobie) kroków w tył. Szkoda mi czasu, a i tak zatracam się w książkach, by wszystko pozaliczać na jakimś tam poziomie. Zaprzeczam sama sobie? O tak. Dla każdego z nas szkoła to wielka część zmarnowanego, bądź nie czasu. To wasza decyzja jak wykorzystacie wiedzę (tę przydatną), którą wam w niej wpojono. Jak pisała Wisława Szymborska "Życie, choćby i długie, zawsze będzie krótkie.", zastanówcie się, więc jak chcecie wykorzystać tą resztę, która wam została, bo nie będzie drugiej szansy, a może będzie? Myślcie co chcecie, tutaj nie musicie się ograniczać.